Stoppen: mijn persoonlijk relaas

Thuissituatie

In het gezin waarin ik opgroeide rookte iedereen behalve mijn moeder. Het is dan ook geen wonder dat ik op mijn zesde al een trekje van een sigaret nam. Mijn veel oudere zus reikte mij haar sigaret aan en zei: proef maar eens. Dat smaakte best, vond ik. Vanaf mijn 16^de maakte ik er serieus werk van. Als scholier met weinig geld rookte ik shag en af en toe jatte ik een filter-loze kant en klare van mijn vader. Tegen de tijd dat ik 20 was rookte ik een pakje per dag. Thuis viel dat niet op want iedereen rookte zoveel.

Mijn hele leven roken?

Tegen de tijd dat ik de pakje-per b -dag grens had bereikt begon ik me af te vragen of ik m’n hele leven wilde roken. De rokers die ik kende zagen er na een tijdje niet zo florissant meer uit en mijn vader had inmiddels een beginnende COPD. Omdat 21 jaar toen nog de officiële leeftijd voor wettelijke volwassenheid was, leek me dat wel een mooi moment om te stoppen. Ik kon dan altijd zeggen dat ik alleen als kind gerookt had. Kort na mijn verjaardag stopte ik en twee weken daarna was ik ervan overtuigd dat ik er voorgoed vanaf was. Dat betekende, dacht ik, dat ik makkelijk af en toe eens eentje zou kunnen opsteken. Flauwekul natuurlijk want binnen 2 maanden rookte ik meer dan ooit tevoren. Mijn stopintentie stopte ik diep weg en het duurde meer dan 10 jaar voordat ik weer goede voornemens maakte.

Een twee stoppoging

In de jaren na die eerste stoppoging was ik alleen maar meer gaan roken. Ik ging alle plaatsen waar niet gerookt mocht worden uit de weg. Mijn vriendenkring beperkte zich in toenemende mate tot rokers. Hoe gek het ook klinkt, het duurde tot ik begin 30 was voordat ik me dat realiseerde. Dat was de aanleiding voor mijn tweede stoppoging. Die verliep best goed. Natuurlijk had ik af en toe zin en soms was ik even vergeten dat ik gestopt was maar nooit lang genoeg om er per ongeluk eentje op te steken. Roken was in mijn beleving iets wat je alleen deed als het bij gezelligheid hoorde. Het was een sigaret opsteken na een etentje en dan niet zelf een pakje bij je hebben maar eentje bietsen van een tafelgenoot. Kort en goed, ook deze poging liep niet goed af. Binnen een jaar na deze stoppoging rookte ik gemiddeld 2 pakjes per dag.

Zieke vader

Twee jaar later, op een dag in mei, belde mijn vader om te vertellen dat hij longkanker had. De telefoon had ik in mijn ene hand en een sigaret in de andere. Terwijl hij vertelde dacht ik: dit is mijn lot.

Definitief stoppen

Ik prikte een stopdag: 4 juli oftewel Onafhankelijkheidsdag in de VS. Dat vond ik een mooie symbolische datum. Op die dag begon ik mijn hele huis schoon te maken. Alle nicotine aanslag moest overal van af, en ik wilde zo bezig zijn dat ik geen tijd had aan roken te denken. Na 3 dagen was alles, inclusief de auto, schoon, gewit, gewassen, gestreken, gestoomd, etc. Voor de grote schoonmaak had ik vrij genomen en na die 3 dagen ging ik weer aan het werk. Niet dat ik me lekker voelde. Al met al heb ik wekenlang ontwenningsverschijnselen gehad. Ik sliep slecht, had het soms heel koud en soms heel warm, kon me slecht concentreren en de tijd leek voort te kruipen. De verschijnselen waren dusdanig dat ik dacht: ik moet volhouden want dit doe ik geen tweede keer. Ik realiseerde me ook dat ik echt verslaafd was, een nicotinist vergelijkbaar met een alcoholist. Af en toe een drankje kan niet als je drankverslaafd bent. Af en toe een trekje kan niet als je nicotine verslaafd bent, laat staan af en toe een sigaret.

Volhouden loont

Die derde poging was succesvol. Ik rook al jaren niet meer en ik kan me ook niet meer voorstellen dat ik ooit rookte. Waar haalde ik de tijd en het geld vandaan?! Mijn vader overleed 3 maanden na zijn diagnose, hij werd 75. Ook mijn zus overleed uiteindelijk aan longkanker, zij werd 67. Stoppen is bij lange na niet makkelijk. Het vol houden valt voor de meesten niet mee. Maar, de beloning voor al die moeite is gigantisch.